Iris over Libresse campagne: “Dat stapje extra”

Huilende kinderen, zeurende partners, Rutte op tv en 17 Miljoen Mensen op de radio. De eerste brainstorm vindt plaats in chaos. Ik zit in mijn 'thuiskantoor' (lees: op de grond tegen het voeteneind van mijn bed) wanneer ik voor het eerst word meegenomen in de #wombstories van Libresse: Een campagne om taboes te doorbreken en bruggen te slaan. Om vrouwen met elkaar te verbinden. Juist nu. Maar hoe doe je dat als social distancing en 1,5 meter het nieuwe normaal vormen? Gelukkig zitten we met een team dat zich niet uit het veld laat slaan, maar zich juist laat prikkelen door deze beperkingen. Het idee voor groepsgesprekken in de vorm van Zoomsessies wordt geboren en een paar dingen staan voorop: het moet persoonlijk, het moet vertrouwd, het moet écht zijn.

Met groen licht vanuit Libresse gaan we nu in volle vaart vooruit. De eerste fase bestaat uit onderzoek doen naar mogelijke onderwerpen. Zwangerschap, miskraam, endometriose, vruchtbaar of juist niet, het blijkt overal om ons heen te zijn en wat weten wij er eigenlijk verdomd weinig van. Voor ons een reality-check die des te meer de urgentie van deze campagne laat zien.

We kiezen voor twee onderwerpen, endometriose en fertiliteitsbehandelingen, en vinden hier twee dijken van vrouwen bij. Angelique en Pauline hebben elk hun eigen verhaal en staan er volledig voor open dit te delen met anderen vrouwen, maar ook (en vooral) om het gesprek te openen. De gesprekken met hen zijn warm en oprecht. Ook binnen ons team maken ze iets los. Er groeit een soort vertrouwdheid en de gesprekken groeien mee. We worden ons ineens bewust van de shit die sommige vrouwen te verduren krijgen en we realiseren ons des te meer hoe dankbaar we zijn voor onze eigen gezonde - maar oh zo kwetsbare - lichaam.

"We realiseren ons des te meer hoe dankbaar we zijn voor onze eigen gezonde - maar oh zo kwetsbare - lichaam."

De aanmeldingen stromen binnen en na het verzamelen van contactgegevens wordt iedere vrouw persoonlijk door ons gebeld. We bespreken de details voor de Zoomsessies, maar er is ook tijd voor ieders persoonlijke verhaal. Het zijn lange en intense dagen waarop we eigenlijk nooit klaar zijn, maar steeds weer iets bedenken dat nog gedaan of gezegd moet worden. Na zo'n dag zijn we moe, maar tegelijkertijd geeft zo'n project als dit ons bakken met energie. Zin om de volgende dag weer verder te gaan.

D-day. De eerste Zoomsessies. Op HPB, in een volledig Zoomsessie-proof ruimte. Gemakkelijke stoel, techniek on point (hoop je dan), draaiboek uitgeprint, hopen dat de gesprekken van de grond komen... En dat gebeurt. De verhalen die vrouwen deze en de volgende sessies delen, zijn soms hartverscheurend - ziekenhuisbezoeken, angst, pijn en onbegrip - maar altijd hoopvol. Wij luisteren mee en praten verslagen en onder de indruk na. Ongelofelijk wat er allemaal mis kan gaan en ongelofelijk hoe sterk deze vrouwen zijn. Een diep respect groeit er voor de vrouwen die delen en luisteren, maar ook voor Angelique en Pauline die het lukt de toon te zetten voor deze gesprekken. Een toon van vertrouwen en van respect. En soms gewoon even een toon van humor, want hallo er mag ook heus wel gelachen worden.

Deze campagne heeft voor mij een gouden randje. Niet alleen brengt ze onbesproken onderwerpen aan het licht. Niet alleen opent ze het gesprek waar vrouwen dat in hun omgeving missen. Ook maakt ze ons als team hechter en laat ze ons net dat stapje extra zetten. Dat stapje dat ik bewaar voor projecten die geen energie kosten, maar die zoveel energie geven. Zelfs in tijden van chaos. Van huilende kinderen en zeurende partners. Van Rutte op tv en 17 Miljoen Mensen op de radio.

Lees hier meer over #wombstories